سیدیحیی رحیم صفوی از دانشجویان انقلابی قبل از پیروزی انقلاب است که در دانشگاه تبریز با همدوره ای های خود مانند مهدی باکری فعالیتهای زیادی بر علیه رژیم پهلوی داشته است.

وقتی قوام السلطنه برای نخستین بار محمدرضا پهلوی را در مقام یک پادشاه دید به او گفت: ماشاءالله چقدر بزرگ شده اید! بیست سال پیش از آن، در سال های آخر سلطنت احمدشاه، قوام نخست وزیر و رضا خان (سردار سپه) وزیر جنگِ کابینه ی او بود، محمدرضا نیز کودکِ سه یا چهارساله ای سرگرم بازی های کودکانه بود که گاهی همراه پدرش او را می دید. آن روز قوام، مثل خیلی از سیاست مردان کارکشته ی بازمانده از دوره ی قاجار، که پهلویِ بی اصل و نصب را با تحقیر نگاه می کردند، با تفرعن جوانی و خامی شاه را که تازه بر تخت نشسته بود، به او یاد آوری کرد (رضا شاه هم نبود که از ترس او کسی نتواند نفس بکشد). بعدها وقتی قوام نخست وزیر محمدرضا شاه شد، همواره رابطه سردی بین آن ها برقرار بود، سیاست مدارِ استخوان خردکرده ، خوش نداشت شاه جوان را در میدان سیاست به بازی بگیرد. بعد از سه ماه که هیچ سراغی از شاه نگرفته بود، به طور خصوصی گله گذاری شاه را به گوش قوام رساندند که لااقل برای حفظ ظاهر هم که شده سری به شاه بزند! این ماجرا مربوط به آغاز حکومت محمدرضا پهلوی بود یعنی زمانی که او خود را شاهی دموکرات و پایبند به اصول مشروطه نشان می داد. بعد از واقعه سال ۱۳۲۷ و تیراندازی به شاه در دانشگاه تهران که نخستین گام ها، با تغییر برخی اصول قانون مشروطه، برای متمرکز کردن قدرت در دست شاه برداشته شد، قوام نخستین کسی بود که طی نامه ای به شاه نوشت که رضاشاه با رضاشاهی اش، هیچگاه به خود اجازه نداد دست در قوانین مشروطه ببرد! ندر ادامه این نامه نیز از عواقب ناگوار چنین کاری در آینده خبر داد. البته خود قوام آن قدر زنده نماند که درستی پیش بینی اش را درباره ادامه چنین رویه ای در حکومت شاه ببیند. چند سال پیش ازاین ماجرا، در برهه ای حساس در تاریخ معاصر، قوام فرصت آن را یافت تا نقش منجی این ایران را در ماجرای دست اندازی و زیاده خواهی همسایه شمالی اش بازی کند. حکایتی پرفرازونشیب که از آن به عنوان نقطه قوت اصلی کارنامه سیاسی قوام یاد می شود. بعد از جنگ جهانی دوم، طبق قرار انگلستان نیروهای خود را از ایران خارج کرد، اما روس ها که دندان طمع تیز کرده بودند، حاضر به خروج از کشور نشدند. آن ها امید داشتند تا با تحت فشار گذاشتن ایران، گوشه ای از خاک این دیار را از آن جدا ساخته و یا در خوش بینانه ترین حالت انحصار استخراج نفت شمال را برای خود کنند. زمانی بود که حزب توده به پشت گرمی روس ها و حضور نیروهای شان در خاک ایران میدان داری می کرد، از سوی دیگر فرقه دموکرات به رهبری سید جعفر پیشه وری ایالات شمالی ترک زبان را تحت سلطه خود گرفته بود و رویای استقلال در سر می پروراند. در چنین بلبشویی شاه جوان و کم تجربه، با همه بدبینی اش به قوام، چاره ای نداشت جز اینکه دست به دامن این سیاست مدار کارکشته شود. قوام برای حل وفصل مشکلات راهی شوروی شد و به روایت خودش«با یک صفای باطن نسبت به روس ها به مسکو رفتم، درحالی که با یک مغز پر تزویر درباره آن ها به ایران بازگشتم.»

امیر «بیرانوند» متولد ۱۳۱۷ بخش «چغلوندی» (بیرانشهر) از توابع خرم‌آباد است. وی پس از طی دوره آموزشگاه افسری مدتی را در یگان‌های رزمی و آموزشی مقیم خرم‌آباد انجام وظیفه کرد و سپس با انحلال و جابه‌جایی این یگان‌ها به تیپ دوم لشکر ۹۲ زرهی مستقر در دزفول منتقل شد و در سمت فرمانده گروهان رزمی و فرمانده گردان آموزشی انجام وظیفه کرد.

امین کیانی نویسنده این کتاب در این باره گفت: رشادت‌ها، قد بلند، هیکل آراسته، حضور وی در جبهه «مهران» و دفع تهاجم عراق به ارتفاع ۳۴۳ دزفول در سال ۱۳۵۲، بر شهرت و محبوبیت امیر «بیرانوند» افزود؛ به‌طوری که در سال ۱۳۵۹ به عنوان فرمانده گردان از طریق تیپ دزفول مأموریت مراقبت از مرز «مهران» را عهده‌دار شد.

نویسنده کتاب «کهنه سرباز» با اشاره به اینکه در سال ۱۳۸۴، امیر «بیرانوند» که آن زمان درجه‌اش «سرگرد» بود به تیپ ۸۴ خرم آباد منتقل شد و در سمت رئیس رکن سوم و معاون عملیات تیپ، همکاری خود را با این تیپ آغاز کرد، افزود: امیر «بیرانوند» در دوران دفاع مقدس در عملیات‌های فراوانی مانند «محرم»، «فتح‌المبین»، «والفجر مقدماتی» و «والفجر ۱» نقش آفرینی کرد؛ به‌ویژه وصف شجاعت‌های ایشان در عملیات‌های «محرم» و «فتح‌المبین» زبانزد خاص و عام است.

گزیده ای ازکتاب: کریم مطهری را از سال های آغاز تاسیس اطلاعات و عملیات در قصرشیرین دیده بودم. قد رشیدش او را همیشه توی چشم می آورد. کریم مطهری همبازی نوجوانی، همکلاس دبیرستانی و همرزم هماره متصل به علی چیت سازیان، در اطلاعات عملیات بود که از سال های میانی جنگ به پیشنهاد علی آقا، گردان غواصی لشکر را تاسیس کرد. و من سخت تشنه شنیدن روایت کریم مطهری از رزم عاشورایی کربلای 4 بودم. همان شبی که او 71 غواص را از جمع گردان 175 نفری اش، داخل آب برد و خودش جلوتر از بقیه سینه اروند را شکافت و به ساحل دشمن رسید. تا جایی که حنجره اش با گلوله دشمن شکافته شد. آن گلوله داغ هنوز روی تکلم او تاثیر گذاشته بود اما دلنشین و عاشقانه حرف می زد. آن شب فقط یادی از علی چیت سازیان کرد و گفت: «وقتی می خواستیم داخل آب برویم، علی آقا لب نیزارها گفت: کریم اگه به گرداب برخوردی، آب وحشی اروند رود را به فاطمه زهرا قسم بده.» همین جمله کافی بود که بغضش بشکند و اشک همه را درآورد و من جرقه نگارش کتاب «غواص ها بوی نعنا می دهند» در ذهنم زده شود. همان سال ها خط شکنی کردم، اولین کتاب را - هر چند مختصر- از رزم کربلای 4 نوشتم. سال 1397 بر آن شدم که حدیث ناگفته علمدار رشید و فرمانده زخمدار گردان غواصی جعفر طیار را کامل بشنوم و برای نسل هایی که نمی بینم، به امانت بگذارم. روایت کریم مطهری از دوران کودکی اش تا پیروزی انقلاب و آغاز جنگ و حضور جانانه و عاشقانه در همجواری نیمه گمشده اش علی چیت سازیان تا رزم های آبی.