به محض آنکه نزد اهل اندیشه، این موضوع مسلم شد که برای انسان، سوای رفتارهای غریزی‌، هیچ عمل و رفتاری خودبه‌خودی نیست، قلمرو جامعه‌شناسی و دیگر علوم انسانی زاده شد. به بیانی، از نگاه جامعه‌شناس، صرف‌نظر از رفتارهای غریزی صیانت نفس، هر آنچه به نام فکر و تعقل، درک و احساس و بالاخره تعبیر و تفسیر می‌شناسیم، همگی نیازمند الگو، ساختار و شرایط اجتماعی خاص برای نهادینه‌ کردن‌ خود هستند. این کتاب در پانزده گفتار مکمل تدوین شده است و با طرح نگرش‌های جامعه‌شناختی پی‌یر بوردیو در باب جوانی آغاز می‌شود و پس از طرح آراء جامعه‌شناسان بزرگ دیگر، با سخن بوردیو درباره «وظیفه پژوهشگر علوم اجتماعی» پایان می‌یابد. کتاب بحث اصلی خود را از خلال اندیشه ‌های گیدنز و زیمل و گافمن تا مارکس و وبر و دورکیم و همچنین پارسونز و آلتوسر و هابرماس پی می ‌گیرد. انسان موجودی اجتماعی است که حیات او در گرو ارتباط با انسان ‌های «دیگر» است. مفهوم ‌پردازی این ارتباط و روزنه‌ای که هر متفکر از آن بر چنین رابطه‌ای پرتو می ‌افکند بیانگر روح اصلی فلسفه اوست. پیگیری این مسیر شیوه ‌های متفاوت اندیشیدن به ماهیت اجتماعی انسان را مشخص می ‌سازد.

وسنو در پژوهش خود در پی پاسخ گفتن به سه پرسش بنیادی دربارۀ جنبش‌های ایدئولوژیک اصلاح دینی، روشنگری و سوسیالیسم اروپایی است: چه شرایطی زمینه‌ساز شکل‌گیری این جنبش‌های ایدئولوژیک در تاریخ تحول سرمایه‌داری اروپا شد؟ چه عواملی منابع و فضای اجتماعی لازم برای تولید و رشد این گفتمان‌های فرهنگی را فراهم آورد؟ و چه عواملی ساختار درونی و محتوای این گفتمان‌ها را تعیین کرد؟

آنچه پژوهش وسنو را از پژوهش‌های پیشین متمایز می‌کند این است که او پاسخش را مبتنی بر دریافتی تازه از فرهنگ (دریافت «عینی» از فرهنگ و ایدئولوژی) و ساختار اجتماعی (ساختار به‌عنوان «بانک یا ذخیرۀ منابع») مطرح می‌کند. او در تقابل با سه نظریۀ تطابق فرهنگی، مشروعیت طبقاتی و محرومیت نسبی و با به چالش کشیدن مفروضات «ذهن‌گرایانه» آنها، رویکردی تازه به مکانیسم‌های رابط میان اندیشه و ساختار اجتماعی عرضه می‌کند.